مثلِ گذشته ها...

اون موقع شب ماشین سخت گیر میاد، به خصوص برای محله ی ما که انگار خطه ای دور از تهرانه...

در راه که بودم، تصمیم گرفتم جلوی بانک پیاده شم وُ رمزمو تغییر بدم. هفته ی پیش حساب جدید باز کرده بودم وُ هنوز رمزشو عوض نکرده بودم، باخودم گفتم اگر امشب انجامش ندم میمونه واسه هفته ی دیگه...وَ تصمیم گرفتم بعد از تغییر رمز، در کنار بهار که حالا «شهید عبدالرضا» صداش می کنند، در سکوت وُ تاریکیِ اون موقعِ شب قدم بزنم. -« آقا ممنون، من همینجا پیدا میشم».

حالِ خوبم که از پیاده روی حسابی خوب تر شد، رسیدم به خونه. -«عینک منو پیدا نکردید؟!» این، اولین سوالم بعد از سلام بود. مادرم جواب داد:«مگه قرار بود دنبالش بگردیم؟!» -«گفتم شاید بعد از رفتنم، به گشتنتون ادامه دادید»... راهیِ اتاق شدم وُ رو تخت خوابیدم که دیدم یه چیزی لای پتومه... (خب معلومه که عینکم بود) یادم اومد که بعدازظهر بعداز افتر وَ قبل از رفتنم، کمی روی تخت دراز کشیدم وُ عینکمو گذاشتم روی سینه ام...

قبل از شام با پدرم درباره جلال گپ میزدیم که سوالی مطرح کرد. رفتم «پنج داستان»ش رو آوردم تا لابه لای «خواهرم و عنکبوت» دنبالِ جواب بگردیم... پدر شروع کرد به خوندن و من با جون و دل گوش میدادم، یاد سالهایی افتادم که رفاقت پدری و پسری مان پر رنگ تر بود وُ هر شب کتابی میخوندیم و کوهِ هفته به هفته مون ترک نمی شد...

من که از «ذرت مکزیکیِ» آب و آتش سیر بودم نگران سرد شدنِ شامش شدم وُ کتاب رو گرفتم تا بقیه داستان رو بخونم... شامش که تموم شد، داستان هنوز تموم نشده بود؛ در تماشایِ من، خوب گوش میداد. وَ من لا به لای خوندنم در شوقِ تماشایش بودم.

جمله ی پایانی رو که خوندم، مثل گذشته آهی کشید وُ سری تکان داد... اما من هنوز خوب بودم وٌ در شوق.

عشق به وقتِ فُلویی...

عابرِ پیاده ی حقانی رو اومدم اینور وُ وارد پارک شدم، گوشیمو درآوردم تا ببینم کجاست. بوق اول، بوق دوم، ... نخیر برنداشت. دوباره زنگ زدم، این بار در زیرصدایِ انتظار، صورتِ آدم ها رو هم نگاه میکردم بلکه بتونم پیداش بکنم... اما نه پیدا میشد و نه جواب میداد، از دلشوره به هول وُ وَلا افتاده بودم که خودش زنگ زد. گفت: «رو پل همتم»...

همت رو که رد کردیم، وارد پارکی شدیم که تا حالا ندیده بودمش، زیر پامون گلخونه بودوُ پرنسس تعریف میکرد که «گل عروس»ش رو از اینجا خریده(قبلاها با پدر و مادرش اومد وُ یه گلدون خرید، یه گل اکلیلی که حالا فقط یه شاخه ازش باقی مونده!!)پرنسس تعریف میکرد وُ من منتظرِ برگشتنِ نفسِ جامونده از ماراتونِ اون سرپارک به این سرپارک بودم تابرم بالای منبر(معمولا تو دو نفری هامون، من زبونم وُ ایشون گوش)

بعد از ایستادنمون کنارِ دریاچه وُ تمثیلِ قوی خوابیده به من(آخه شب ها زود میخوابم وُ پرنسس همیشه از این موضوع گله منده)، کنار دریاچه ی دیگه ای نشستیم به تماشا؛ او به پرواز وُ شیرجه ی ماهی ها، وَ من به ماهِ از معراج برگشته ام... دلِ تنگم که از دیدنش حسابی باز شد، نشستم به تعریف... وسطای تعریفم بودم که فهمیدم  هر جمله رو به دو شکل میگم؛ در همین حینِ تعریف، علت رو جویا شدم، دیدم تمرکز ندارم.(چرا؟ خب همه جا فلو بود دیگه...) وَ این از معدود دفعاتی بود که همزمان چند کار میکردم.

کفش به دست بودم که مادرم پرسید:«کجا؟» سرمو بالا آوردم به جواب دادن که دیدم صورتش فلوئه، (چیزی در حدود دو متر)، کفش روُ زمین گذاشتم وُ راهی اتاق شدم... نبود که نبود. برگشتم سمت هال، بازم نبود. این نبودنِ عینکِ من، کار رو به اونجا کشوند که جماعتی بسیج شدند به پیدا کردنش؛ اما نبود که نبود... بیخیال شدم وُ اومدم سمت پارک (وای که از فلویی شهر تا تماشای پرنسس، چه اعصابی از من خورد شد...)

شب! بمان.

شال مشکی ام رو انداختم وُ از خونه زدیم بیرون... پدر، ماشین رو پارک کرد وُ به همراه مادرم وارد «مهدیه» شدیم. وقت زیارت عاشورا بود، کتابی نداشتم اما به لطف ایام شباب، همه اش رو از بَر خوندم... سخنران اومد و هزار ماشاالله دو ساعت و ربع بر منبر عرض اندام کرد. من هم که انگار پای میز مونتاژ بودم هرجا رو که خوش داشتم؛ راف کات می زدم وُ بقیه رو نشنیده میگرفتم. تا این آخرها، که از گرمای هوا بیتاب شده بودم وُ دلم میخواست زیر بارون قدم بزنم وُ به عاشورا فکر کنم، تا به حرف های استاد...

کمی بعد جنابِ استاد رضایت دادند وُ مجلس رو به بدصدایی به نام مداح سپردند... اوایل روضه سعی کردم شعورم رو به کار بندازم وُ به جای «های و هوی»، سکوت کنم وُ تاریخ رو بشنوم... شنیدن تاریخ تا به آنجا پیش رفت که حرف از امان نامه ی عباس به میون اومد؛ هوری دلم ریخت، ترسیدم که نکند...  (همونجا از خدا خواستم نیرویی بهم بده، که مقابل امان نامه ی یزدیان سر خم نکنم...) آمین

و بعد «کوچه» باز کردیم به سینه زنی... «یا زنب» گفتنمان در «کوچه» ها که تمام شد، دو دسته شدیم وُ «مکن ای صبح طلوع» خواندیم... (دیگه از بعدش چیزی یادم نیست.) 

گوشه ای نشستم، شالم رو روی سرم انداختم وُ به عاشورا فکر کردم...