هرچی خدا بخواد

این سومین باریه که تو یه سال گذشته مجبورم دست به موهام نزنم وُ بذارم تا هر جا که دلشون میخواد بلند شن... تو دو بار گذشته این بلند شدن به کچل شدن ختم شده وُ ثمره دیگه ای برام نداشته، امیدوارم لااقل این بار کچل نشم وُ تحمل هوای دَم دَمی مزاجِ این روزهای مزخرفِ تابستون که بدجوری دیر میگذرند وُ طولانی، ثمری داشته باشه وُ تو روزهای حساس پائیز که خیلی بهشون نیاز دارم، از رو سرم پر نکشن وُ نرن... هرچی خدا بخواد.

این جمله هم بدجوری تیکه کلام همین روزهایی که پیشتر بیشتر در موردش توضیح دادم شده وُ نه فقط از این گوشتِ چند مثقالی بلکه از اون تَه مَه های دلم دارم بهش ایمان میارم وُ هرچی میشه وُ هرچی میگن، میدونم که قرار نیست آسمون به زمین بیاد وُ فقط میگم «هرچی خدا بخواد»... قبلا ها کمتر اینجوری بودم وُ وضعم بهتر از این بود؛ حالا، یا دارم تقاص اون روزها رو پس میدم یا...... استغفرالله.

بالاخره امروز تصمیم گرفتم ساعت های بیکاریمو با فیلم دیدن پر کنم وُ به قول اساتید محترم وُ محترمه مشق کنیم وُ درس بخونیم وُ فن یاد بگیریم... انتخاب، گرگ وال استریت بود که خیلی وقته پیش گذری دیده بودمش وُ یه سه ساعت درست وُ حسابی پیدا نمیکیردم واسه تماشاش... خلاصه اینکه بالاخره دیدمش وُ برای منی که فقط نزدیکهای خیلی نزدیکم شرایطمو میدونن، درسهای بزرگی داشت... آره، پلان به پلان وُ دیالوگ به دیالوگش برام درس بود... حتی... آخه، «پرسیدن ادب از که آموختی؟ گفت از بی ادبان»...

حالا یه ذره حالم بهتره وُ کمی امیدوار شدم... خودمو واسه فردا آماده کردم وُ امشب زود میخوابم تا پیش دوستام وُ استادم سرحال وُ اوکی باشم... خیلی وقته که شبها زود و بی دغدغه نخوابیدم؛ شاید امشب، اولین شب آرامش باشه، اونم بعد از مدتها...